Reading Fuzûlî with Heidegger: Poetic Language between Being and Nothingness

Bu makalenin temel amacı, 16.yy. Azerî sahası Divan şairlerinden Fuzûlî’nin şiir dünyasını 20. yy. Alman filozofu Martin Heidegger’in varlık düşüncesinden hareketle ele alarak dil, ve yokluk kavramları arasında bulunan ilişkiyi incelemektir. felsefi metinleri gazellerinde, arasındaki bağlantının insanın sonlu bir varoluşa sahip olması bağlamında benzer şekilde temellendirildiği görülmektedir. Üç bölümden oluşan birinci kısmında erken geç dönem düşüncesindeki ontolojik bütünlük ortaya konmakta, böylelikle düşüncesinin şiirsel dil ile olan topolojik bağlantısı irdelenmektedir. İkinci bölümde dünyası tasavvuf düşüncesi rindane tarzın açıklanmakta, bu kaynaklardan nasıl beslendiği ifade edilmektedir. Üçüncü kısımda seçme gazellerinden beyitlerin Heidegger yorumu sunulmakta, buna göre bağ karşıtlıktan ziyade birbirine geçişlere izin veren karşılıklı olma kavramı çerçevesinde izah Sonuç tartışıldığı üzere, Fuzûlî için varlığının şairane varoluş tarzıyla tecrübe edilebileceği fikri ortaktır. şiiri geleneğinde görülen ontoteolojik etkiler sergilemekteyse de, şairin maddî çokluklar dünyasından uzaklaştığı ölçüde yok olarak Varlığın kendisine ulaşabileceğini düşünmesiyle, kendine özgü anlayışı yaratmayı başarmıştır. Heidegger’de tür mistik olup olmadığı şüphelidir. Öte yandan her iki düşünür de var olmanın daha derin tecrübesi harekete konumlanmaktadır. Var ne anlama geldiği, ölüme-doğru-olmakta, yani oluş esnasında çıkarak mesken bulur. Buna göre, olmaya doğru olmak anlamına geldiği bunun dilde anlamda belirdiğini gazellerinde incelemek, fikir dünyasının derinlemesine anlaşılmasına vermiştir.